Ano kaya un noh? Kagabi lang, ang mga bagay na ito ang nagpaiyak sa akin.
Nagsimula ang araw ko sa klase ko sa P.E. 1. Lumipas ang 10 mins... 15 mins... 30 mins... hanggang sa nag 45 mins na... wala pa rin at wala man lamang kumikilos sa lahat ng mga classmate ko... Kaya ako na ang unang tumayo at parang na-defrost ang buong section. Sumunod din sila.
Pagkatapos noon ay nagkita kami ng tatay ko sa SM North. Naghahanap kasi ako noong libro sa Math14. Trigonometry. 2nd edition. Pagpunta namin doon. Wala iyung libro, napagpasyahan namin na doon na sa SM Megamall magpunta. Tutal, malapit lang doon ang kanilang opisina at may dadaanan din siya doon. Bago iyon, kumain muna kami sa KFC.
Noong una medyo ayaw ko kasi nangako ako na hindi muna ako kakain sa mga fastfood hangga't hindi pa nagiging maayos ang lahat. Pero dahil mapilit ang tatay ko, pumayag na din ako. Alam ko na malapit na siyang sumakay sa barko. Alam ko iyun... Tapos sakay na kami ng MRT at bumaba sa Ortigas. Pinuntahan agad din namin ang National Bookstore doon, wala din. Pumunta kami sunod sa Podium, doon din sa National Bookstore, wala pa din. Kaya napagpasyahan namin na pumunta muna doon sa katabing building, iyung opisina nila. Sa 20th floor ang Pru Life of U.K., ahente ng insurance ang tatay ko. Medyo nagpakatanga ako at nagtanong kung bakit me code pa silang pinipindot bago pumasok sa loob. High-tech. PEro pagpasok ko sa loob, hindi naman sa panlalait, dalawa lang ang computer nila a mind you, Windows 98 ang gamit nila. Anyway, napansin ko agad ang sign nila: 36M in 2006. Iyun daw ang target ng Crystal Quartz, ang branch nila, na bentang insurance para sa 2006. Sabi ng tatay ko, konti na lang daw at maabot na nila iyun. Sunod kong nakita ay ang mga nakasabit na mga ritrato sa kisame. At nandun ang larawan ng tatay ko. Sabi ko ano na naman iyun? Iyun pala, iyun ang nagpapaalala sa kanila na wala pa silang benta for this month. Sa kabutihang palad naman, bago kami umuwi eh, naalis na iyun dahil nakabenta na siya. Kawawa naman kako doon sa ibang unit, lahat ata nung members nila ay nakasabit. Hehe... Ang unit ng tatay ko ang top producer sa kanilang branch. Mga mahigit 5 million na ang kanilang nabenta. Basta ganun... Pagkatapos noon, pumunta naman kami sa Robinson's Galleria, doon din siyempre sa National Bookstore ulit, at sa awa naman ng Diyos, nakabili din ako ng libro. Nameryenda muna kami. Binigay niya sa akin iyung ipinabibigay ng nanay ko. At habang may hinihintay na tao ang tatay ko, nag-ikot muna kami. Sabi niya, ibibili daw ako ng sandals. Inikot namin ang Robinson's at me mga nakita kami, hindi ko na binili sabi ko huwag na. Umuwi na kami at siyempre sakay ng MRT ulit. Pero 'di pa pala umuwi tatay ko, may kainan pa siyang pupuntahan kasama iyung mga dati niyang ka-trabaho sa dating opisinang pinapasukan nila. Nanuna ako. Bumaba ako sa North Ave doon siya sa Cubao. Nakarating na ako sa bahay. Nag-ayos. At nakita ko ang mga binigay ng nanay ko na nakalagay sa plastik. 2 bayabas. Apat na pack noong mani. At ang refill ng G-tec. Bigla na lang ako napaiyak. At ang una kong iniyakan ay ang g-tec. Alam ko kasi na hirap talaga kami ngayon. At para sa akin, isa nang luho ang ibili pa ako ng g-tec na iyun. Para bang sobra na iyun. Ewan ko ba, doon ko din napagtanto na ayaw talaga ng mga nanay at tatay ko na makadama kami ni konting hirap o gutom. Nasabi na ito ng tatay ko dati. Ayaw niya na maranasan namin ang naranasan niya noon. Ang hindi nila alam, alam ko kung paano pa nila kami binubuhay ng ganito. Isinangla pala ng tatay ko ang cellphone niya, kaya pala hiniram muna niya ang s a kapatid ko. Madami nang mga taong inutangan ang nanay ko. Ganun din ang tatay ko. Halos kalahati ng binabayad na tuition naming magkapatid mula noon ay utang... kaya utang namin ito sa mga taong nagtitiwala sa amin. Na-realize ko... Ang daming tao ang namumuhunan sa amin... sa akin... At habang naiisip ko ito... patuloy ako sa pag-ngasab ng bayabas... at mani... Salamat sa kanila. Susunod: Mararanasan ko na din... |
